Portal Wielbicieli Szwajcarskich Psów Pasterskich

Witam serdecznie,

od jakiegoś czasu myślimy o dołączeniu do naszej rodziny berneńczyka. Czy któryś z właścicieli byłby chętny podzielić się z nami swoimi doświadczeniami, jeżeli chodzi o ich wychowanie, kontakt z dziećmi a głównie organizację życia z dużym psem. Nigdy psa nie mieliśmy, mamy małe dzieci, dlatego chcemy żeby była to przemyślana i przedyskutowana decyzja. Jeżeli są osoby chętne na wymianę doświadczeń, podam maila.Możemy również porozmawiać na forum, może komuś temat również się przyda. Dziękuję i pozdrawiam, Kasia.

Te tematy były często poruszane na forum. Zapraszam do przeglądania jego treści, na pewno znajdziecie wiele porad.

Dziękuję, wczoraj zaczełąm czytać wasze forum, i faktycznie wiele się dowiedziałam. Jednak jakby ktoś jeszcze chciał się podzielić informacjami głównie dot. logistyki z tak dużym psem, jak przewozicie je przy dłuższych podróżach (czytałam, że niektórzy wybierali się do Chorwacji), kontaktu z małymi dziećmi( 1 i 4 lata) - może lepiej poczekać aż dzieci podrosną i będą czuły również odpowiedzialność za psa, jakie są wasze doświadczenia?

A może jest ktoś, kto tak jak ja w życiu miał tylko żółwia i tak na prawdę nie wie jak to jest mieć psa, zdecydował się na niego i ma jakies rady? Czytając forum ktoś fajnie napisał, że to jest jak posiadanie kolejnego dziecka... i mówiąc szczerze nie podchodziłam do tego w ten sposób. To jedno zdanie nie dało mi wczoraj spać ehhhhh. Bo na trzecie dziecko gotowa nie jestem chyba, a może taki okres trwa krótko, i pies zaczyna szybko robić się towarzyszem?

Dziękuję za wszelkie odpowiedzi, pytań mam tak wiele. Jeszcze sporo czytania przede mną.

Witam, nie mam dzieci, ale od ponad dwóch miesięcy mieszka z nami Berneńczyk. Myślę, że porównanie posiadania psa do posiadania dziecka ma zdecydowanie coś w sobie. Przed podjęciem decyzji zdarzały mi się bezsenne noce - nigdy nie posiadałam psa na poważnie, a koty żyją własnym życiem. To całkiem dwa różne światy.

Przede wszystkim dochodzi sporo obowiązków, trzeba stale o czymś pamiętać: karmienie i wyprowadzanie przede wszystkim, my mamy schody i jeszcze dochodzi dźwiganie kloca. Sprzątanie qpek z trawnika - jest ich sporo i są spore. No i pożytkowanie energii - po 4 m-cu Mańka zaczęło się istne szaleństwo...

Trzeba mieć moim zdaniem żelazne zasady i pamiętać, że to maleństwo kiedyś będzie olbrzymem. Jeżeli popełni się błąd (ja np. pozwoliłam raz spać Mańkowi w łóżku) to szybko należy się opamiętać. Wiele jest jednak do ogarnięcia. I wiele zależy od Was, jako od właścicieli...

Do sedna, bo to wszystko powyżej już na pewno wiesz. Zadaj sobie pytanie, szczere, czy naprawdę chcesz mieć psa w domu. Odrzuć wszelkie sielankowe wizje rodziny: Was, dzieci i rozkosznego, grzecznego psiaka. Nigdy nie byłam zwolenniczką brania psa dla dzieci (bo one chcą, bo nauczą się obowiązkowości itp.) Jeżeli dziecko po pierwszym entuzjastycznym przyjęciu małego szczeniaczka w rodzinie wycofa się po jakimś czasie z opieki nad nim to ta opieka pozostaje na barkach rodziców. A to właśnie rodzice muszą chcieć posiadać (i kochać!) zwierzęta.

Dużo czytaj i pytaj, a jeżeli już się zdecydujesz to na pewno po wielu trudach i nieprzewidzianych sytuacjach i w twoim domu zagości (czasem;-)) ta iście sielankowa atmosfera. Powodzenia!

PS. I dla jasności: te dobre chwile są warte wszystkiego pozostałego. Nie wymieniłabym swojego Mańka na żadnego innego. Mamy problem z łapkami, a piesek jest z hodowli (FCI). To, że Berneńczyki są drogą (i często stałą) klientelą gabinetów weterynaryjnych również nie jest przesadzone

Gretchen super dziękuję. Maniek jest boski. Zaczynając szukać jakis mc temu informacji o rasach psów itp, stwierdziłam, że grę wchodzi tylko duży pies, który dałby mi poczucie bezpieczeństwa. I tak natknęłam się na tę rasę i stwierdziłam, że albo ta albo żadna. Powiem ci, że największym problemem jaki widzę, to transport w późniejszym okresie i ograniczenie jeżeli chodzi o nasze wyjazdy (w zasadzie co weekend chociaż na pół dnia wybywamy do jakiegoś muzeum, parku, etc). Muszę nad tym pomyśleć, czy jesteśmy gotowi podporządkować się pod nowego towarzysza. Już myślę nad tym gdzie go ulokować w samochodzie za 5 lat :) Imię dawno wybrałam :)
Faktycznie muszę jeszcze dołożyć do częstych wizyt u pediatry, wizyty u wet.
Dzięki za wszystkie informacje. Przechodzę na myślenie pragmatyczne.

kasiakor napisał(a):Dziękuję, wczoraj zaczełąm czytać wasze forum, i faktycznie wiele się dowiedziałam. Jednak jakby ktoś jeszcze chciał się podzielić informacjami głównie dot. logistyki z tak dużym psem, jak przewozicie je przy dłuższych podróżach (czytałam, że niektórzy wybierali się do Chorwacji), kontaktu z małymi dziećmi( 1 i 4 lata) - może lepiej poczekać aż dzieci podrosną i będą czuły również odpowiedzialność za psa, jakie są wasze doświadczenia?

A może jest ktoś, kto tak jak ja w życiu miał tylko żółwia i tak na prawdę nie wie jak to jest mieć psa, zdecydował się na niego i ma jakies rady? Czytając forum ktoś fajnie napisał, że to jest jak posiadanie kolejnego dziecka... i mówiąc szczerze nie podchodziłam do tego w ten sposób. To jedno zdanie nie dało mi wczoraj spać ehhhhh. Bo na trzecie dziecko gotowa nie jestem chyba, a może taki okres trwa krótko, i pies zaczyna szybko robić się towarzyszem?

Dziękuję za wszelkie odpowiedzi, pytań mam tak wiele. Jeszcze sporo czytania przede mną.

Posiadanie psa śmiało można porównać do posiadania dziecka .Pomyśl jednak ,że to będzie trzecie dziecko , wyobraź sobie wyrywanie sobie nawzajem zabawek , podgyzanie przez szczeniaka, kałuże na podłodze .Nie chcę Cię zniechęcać ale psu trzeba przede wszystkim poświęcić czas .Psie przedszkole, szkolenie to zajmuje naprawdę dużo czasu ale potem procentuje .Jeśli chcesz mieć dobrze wychowanego psa którego będziesz wszędzie ze sobą zabierać musisz pomyśleć o szkoleniu .Berneńczyk dorasta do trzeciego roku życia czyli przez "dłuższą chwilę " jest szczeniakiem
Masz małe dzieci więc upewnij się czy nie są uczulone na sierść zwierząt bo przy berneńczyku sierść w domu i w samochodzie jest wszędzie już nie jeden psiak szukał nowego domu przez alergię dzieci .
Jeśli to wszystko Cię nie zraża to pozostaje Ci szukać szczeniaka .Ja mam dwa berneńskie szczęścia i nie wyobrażam sobie domu bez berneńczyka dlatego moje uwagi nie wynikają ze złośliwości ale z troski .
Pozdrawiamy serdecznie i życzymy powodzenia w zakupie pieska .

Ja będę kolejna osobą która będzie "straszyć"
Dlaczego?
Dlatego że wszystkie moje berneńczyki (obecnie mam dwa) były z "odzysku" bo ktoś wziął ale..
pies urósł i skacze na plecy, bo ciągnie, bo alergia, bo się znudził, bo kosztuje ... bo właściciel wyrzucił.
Na tym Forum i na różnych Grupach Berneńskich na FB jest ogromna ilość zakochanych w swoich bernach właścicieli, którzy też mają małe dzieci i ze wszystkim sobie radzą i nie wyobrażają sobie żeby było inaczej.
Więc może i z Wami tak będzie, ale ważne jest to co już napisali poprzednicy, trzeba mieć świadomość że pies to więcej niż małe dziecko a na dokładkę potrzebuje opieki i uwagi do końca życie. Bardzo ważne jest wychowanie takiego psa bo inaczej mogą być problemy (40-50 kilo rozpędzonej radości skoczy ci czy dziecku na plecy, uszkodzi nadgarstek jak pociągnie na smyczy) czyli szkolenie w psim przedszkolu/szkole jest konieczne.
Przejrzyj może dział o wychowaniu viewforum.php?f=17
Jeśli chodzi o zdrowie: berneńczyk to bardzo delikatna rasa i przy najmniejszym problemie trzeba szybko do weta, a to kosztuje. Karmić też trzeba dobrze, zresztą co ci będę pisać, bo masz już dwoje małych dzieci, więc wiesz że im lepiej o nie zadbasz tym będą zdrowsze, dokładnie tak samo jest z psem.
Problem podróży to chyba najmniejszy problem, bo większość bernów uwielbia jazdę samochodem, na siedzeniach czy w bagażniku (problemem może być miejsce w samochodzie)
Dla złagodzenia wypowiedzi i poprawienia nastroju podrzucam zdjęcie Spartków z naszego Forum w spartkowozie
viewtopic.php?f=28&t=200&start=2060#p387162

Obrazek został zmniejszony.
Nie wiem gdzie mieszkasz, ale może warto spotkać się "na żywo" na spacerku berneńskim, porozmawiać z właścicielami, poznać ich zdanie tak w realu.
Jeśli jesteś z okolic W-wy to zapraszam na nasze spacerki:
viewtopic.php?f=58&t=6652&start=500
spacerki odbywają się cały czas tylko umawiamy się prywatnie

Mam co prawda szwajcara, nie berna, ale nie jest to mój pierwszy duży pies. Jestem z tych straszących - nie zdecydowałabym się na wzięcie tak dużego - i długo dojrzewającego! - psa, mając małe dziecko/dzieci. Moja niespełna 4-miesięczna Plama waży dopiero ponad 20 kg, a już potrafi skoczyć z takim impetem, że niemal przewraca moje spore, bo 11-letnie dziecko. Delikatności się dopiero uczy, dopiero się oducza gryzienia nóg, rąk (przy małych dzieciach będzie moim zdaniem ryk!). A będzie ważyć coraz więcej, będzie coraz większa, a w łebku jeszcze co najmniej rok, jak nie dwa, będzie pstro.

Do tego - no chyba, że to kwestia, która różni szwajcary od bernów - ale jest bardzo wymagającym psem. Trudniejszym niż inne, które miałam i wymagającym o wiele więcej uwagi (trudniej uczy się czystości, nie można jej zostawić samej, bo jest to dla niej niebezpieczne itd) . Sama jest jak małe dziecko, naprawdę nie ma w tym przesady.
Mając małe dzieci, pomyślałabym o mniejszym psie, a marzenie o bernie zrealizowałabym za kilka lat.

Południca mimo że jestem tą straszącą nie mogę się z tobą zgodzić że berneńczyk (czy dorosły czy szczeniak) nie nadaje się do małych dzieci, po pierwsze berneńczyki generalnie są dużo spokojniejsze od dużych szwajcarów, po drugie jak już wcześniej pisałam berneńczyka można wychować (o ile wiem dużo łatwiej niż dużego szwajcara). Znam wiele rodzin gdzie dzieci wychowują się z bernami od szczeniaka, wystarczy trochę pogrzebać w galerii.
Według mnie co innego jest najważniejsze, trzeba bardzo kochać psy i być zwariowanym na punkcie swojego psa żeby być dobrym właścicielem berna i być z nim szczęśliwym. Berneńczyki są piękne, zwłaszcza te puszyste małe kuleczki, ludzie się zachwycają biorą takiego maluszka a potem jeśli nie zwariują na jego punkcie to taki pies może stać się kłopotem.
Niedawno będąc z Figorem u weta spotkałam mamę z córką i młodym chorym psem (to ich pierwszy i pewnie ostatni pies). Mama bardzo narzekała że nie zdawała sobie sprawy ile z psem jest kłopotów, że to gorzej niż z dzieckiem, bo brudzi podłogi, bo trzeba czesać, bo trzeba pilnować żeby czegoś nie zniszczył, bo wet dużo kosztuje, bo nie wszędzie można z psem pojechać itd. Pies był w kiepskim stanie i matka obawiała się że nie przeżyje,chyba nawet byłaby zadowolona z takiego obrotu sprawy, bo jak widać opieka nad psem ją przerosła.
Dlatego warto wcześniej dowiedzieć się na co się człowiek decyduje i jak widzę kasiakor to robi .
Dalej namawiam żeby pogadać z właścicielami psów, spotkać się z ich psiakami, a nawet zaprosić z psem do domu.
takie tam wspomnienia

Obrazek został zmniejszony.

Drodzy, dziękuję za wszystkie komentarze! I powiem wam, że żadna z osób z którymi pisałam/rozmawiałam, a byli to m.in. moi znajmoi typowi psiarze, z psem od dziecka, nie namawiała mnie na psa. Byłam przekonana, że podejmując temat, będę słyszała o samych superlatywach, a zawsze rozmowa zaczyna się od: pamiętaj że to decyzja na całe życie psa, ogromna odpowiedzialność. I dzięki temu zupełnie inaczej na to zaczęłam patrzeć. Tak jak już napisałam emocje zeszły na drugi plan.
Po waszych komentarzach, wczorajszej gorącej linii ze znajomymi, doszliśmy do wniosku, że chociaż mając warunki, nie ogarniemy logistycznie dużego psa. Apenzeller jest aktualnie prześwietlany.
saba&mlis jesteście moimi bohaterami, jeżeli chodzi o pakowność auta! Tak jestem z Wawy i bardzo chętnie wybrałabym się na taki spacer. Jedynie muszę namówić na to męża, a może wcale nie będę musiała namawiać :) Porozmawiam z nim wieczorem i będę się już kontaktowała na priv.

Może tylko wytłumaczę skąd akurat teraz moje zainteresowanie psem. Przeprowadziliśmy się do domu jakiś czas temu, mamy warunki, chociaż nie hektarowe, na to żeby pies mógł dużo czasu spędzać na dworze. Aktualnie jestem w domu jeszcze kilka mc więc miałabym czas na psie przedszkole, tresure etc. Chociaż również wiem, że przyzwyczajenie szczeniaka do mojej ciągłęj obecności a później powrót do pracy pozytywnie na niego nie wpłynie. Mam nadzieję, że jest to jednak do przejścia.

Tylko krótkie sprostowanie spartkowóz z dużą ilością bernów to nie mój samochód tylko Ali Spartkowej z naszego Forum , a link jest na jej galerię, ja mam tylko dwa psy i obecnie jeżdżą na tylnym siedzeniu w czym takim

Obrazek został zmniejszony.
ale to pewnie przy dzieciach odpada.
To jeszcze o domu z ogródkiem, większość bernów chce być tam gdzie właściciel, czyli jeśli chcesz mieć psa w ogródku, to musisz z nim tam być . Spacerek w tym tygodniu odpada, nasza Karolinka nadwyrężyła łapę i nie wolno jej biegać, ale za tydzień się wybierzemy. Dam znać na PW i w wątku też napiszę

Kasiakor - myślę, że to bardzo dobra decyzja, trzymam kciuki! Odezwij się, jak pies się pojawi.

Saba&Mlis - specjalnie zaznaczałym, że mam szwajcara, bo zdaję sobie sprawę, że bernów nie znam i może są łatwiejsze w osbłudze . Niemniej nadal uważam, że połączenie szczeniaka dużej, silnej, długo dojrzewającej rasy z bardzo małym dzieckiem jest może nie niemożliwe (wiem, że wiele osób ma takie doświadczenia), ale bardzo trudne.
Co innego, bardzo duży, ale dorosły już pies i dziecko. Paradoksalnie duże psy (jeszcze raz zaznaczam, że mówię o dorosłych) są często lepsze dla dzieci, niż te mniejsze i średnie, bo molosy często są pewniejsze siebie, mniej lękliwe i jednocześnie delikatniejsze i cierpliwsze wobec dzieci niż ich mniejsi pobratymcy.

U nas dziecko pojawiło, gdy nasz pies miał prawie 2 lata. Nie mieliśmy żadnych problemów. Ale jak przypomnę sobie, jak pies zachowywał się jako szczeniak, no to nawet nie wyobrażam sobie spacerów z rozbrykanym, energicznym i jeszcze nie całkiem ułożonym psem i wózkiem. Zabaw z raczkującym dzieckiem i psem, któremu stałe zęby dopiero rosną i który wszystko gryzie, a jest jednocześnie dość silny, żeby dziecko przewrócić, też sobie nie wyobrażam (nawet teraz mój niespełna 12-latek miewa siniaki po zabawie z Plamą). Nie wyobrażam też sobie (ale to ja!, nie twierdzę, że inni tego nie umieją ), żebym potrafiła poświęcić i dziecku i szczeniakowi wystarczająco ilość czasu i uwagi. Rozumiem, że innym się udało, ja bym się jednak na to nie odważyła.

Podzielę się moim bardzo niewielkim doświadczeniem z Appenzellerem. Jesteśmy w posiadaniu suczki od 3,5 miesiąca. Stworzenie bardzo charakterne. Nasze dzieciaki - córka lat 6, syn lat 11. Nie mamy większych problemów. Pies - książkowo - próbuje przeskoczyć w hierarchii stada najmłodszą/najsłabszą - czyli córkę. Gryzienie po rękach - jako forma zabawy - trudna do wyeliminowania, ale piesek ma jeszcze pstro w głowie, wiec nie robimy z tego jakiegoś problemu. Oczywiście córka inaczej reaguje na głupkowate szczenięce zachowania - czasami piszczy co jeszcze bardziej psiaka nakręca do zabawy (gryzienia). Czasami trzeba reagować... pomóc tej najsłabszej w stadzie Weterynarz twierdzi, że to podgryzanie jest.... z niesamowitym wyczuciem.... bardzo kontrolowane przez pieska....
Oczywiści to co stanowi ewentualny problem dla córki- nie jest nim dla "reszty stada"... Suczka na pewne zachowania w stosunku do "starszyzny" sobie nie pozwala...
Z calą pewnością na starcie - warto zainwestowac w kilka lekcji z trenerem - my tak zrobiliśmy - głównie z uwagi na fakt iż jest to nasz pierwszy psiak. Lekcje okazały sie bardzo pomocne... Nasze oczekiwania nie były takie, zeby tresowac psa na jakiegoś Championa... porostu potrzebowaliśmy wskazówek, które pomogły nam w funkcjonowaniu z psem w sposób , który będzie dawać satysfakcje wszystkim członkom stada
Myślę, że Appek jesli poświęci sie mu czas, przy odrobinie cierpliwości i zaangażowania w pracę z nim - będzie świetnym kompanem rodziny z dzieciakami...