Mam na imię Marek. W naszym domu psy były od zawsze - a to oznacza, że od bardzo, bardzo dawna
Ostatnio jednak było u nas pusto, łatwo zgadnąć dlaczego...
Jednak sami wiecie: czy można żyć bez psa ??? Niby, podobno tak, ale po co?
Tak więc w zeszły piątek w naszym domu pojawiła się puchata kulka z tak bezradnym wyrazem małego pyszczka, że od razu została nazwana Mordą
Samo to imię wydaje się być (na razie) większe od naszej suni, która przecież będzie kiedyś piękną BPP. Na razie sunia ma dziewięć tygodni i waży 5,5 kg. Mało to czy dużo w tej rasie ? O tym potem, bo historia potoczyła się dalej. Łatwo odgadnąć, że maleństwo tęskniło za matką, rodzeństwem i domem. Na pyszczku mieszanina żalu i bezradności i takie cichutkie popiskiwanie... Ciężko było to znieść, a więc postanowiliśmy sięgnąć po zdecydowane, a nawet drastyczne środki. Krótka dyskusja, w której jak zwykle Żona miała rację, kilka telefonów i przemiłych rozmów, godziny oczekiwania, szczypta niepokoju, aż wreszcie... oto wczoraj (w środę, przed południem) w naszych progach pojawiła się Mela (DSPP). 
Przebyła prawie 600 kilometrów przestąpiła próg naszego domu, napiła się wody, przekąsiła coś na szybko, naszczekały się na siebie z Mordeczką, a następnie Mela przewróciła się na tak zwany pysk ... i zasnęła. A potem były różne szaleństwa. Ponieważ jest już pierwsza w nocy a sunie wstaną wcześnie - pora skończyć to przedstawianie się. Na pewno odezwiemy się nie długo, załączymy też zdjęcia, jak tylko nauczę się obsługiwać portal 
Miłego forumowania życzę 
![:]](./images/smilies/icon_45.gif ":]"){kind=icon}
Marek nie podał błędnych danych??
Dwa małe szczeniaki to kres moich możliwości - bo gdybym tak zechciał trzeciego, to musiałbym mieć trzecią rękę. Głaskać - oczywiście - trzeba obie na raz; czesać - oczywiście - szczotki trzymam w obu rękach; jeść muszą równocześnie, przy czym każda jest przekonana, że ta druga ma w misce smaczniejsze jedzonko. Pierwszy poranny spacer, to wyzwanie, bo pod moimi stopami kręci się osiem łap + dwa ogony. A potem zaczyna się zabawa: gonitwy, wściekłe walki, skoki, podchody, koziołki i mrożące krew w żyłach warczenia. 
Po śniadaniu sunie wsiadają do auta i jedziemy na niewielki spacerek, by poodwiedzać znajomych i zobaczyć, że oprócz ogrodu istnieje wielki i dziwny świat. W samochodzie podróżują grzecznie, ot, najwyżej jedna, albo druga chce ze mną zmieniać biegi. Po powrocie do domu suniom "wyczerpują się bateryjki". Padają na godzinkę na pysk, ale pod warunkiem że jestem tuż obok i w każdej chwili można przekręcić się trochę na podłodze, by położyć pysk na moich butach. Tak upływa nam miło czas, od miseczki do kupki, zabawy i drzemeczki. 
