Portal Wielbicieli Szwajcarskich Psów Pasterskich

Oglądając strony różnych hodowli , natknąłem się też na taką, na której własciciel zastrzega sobie iż , " nie sprzedaje psów do kojca i budy " ( zresztą takie zastrzeżenia pojawiają się też w hodowlach innych ras użytkowych ). O ile obiekcje dotyczące trzymania zwierzaka w kojcu są dla mnie w 100% zrozumiałe, to zupełnie nie rozumiem co złego jest w tym, że wiejski, pracujacy pies, któremu nieobce są uroki górskiej aury, ma mieszkać w budzie. Nie oszukujmy się - środowiskiem naturalnym DSPP nie jest, póki co, kanapa przed kominkiem. Chociaż jak tak dalej pójdzie to pewnie w ciągu najbliższych lat tak się stanie. Czy takim podejściem nie wyrządzamy krzywdy naszemu pupilowi , a w dłuższej perspektywie całej rasie ?

Farmazon napisał(a):nie rozumiem co złego jest w tym, że wiejski, pracujacy pies, któremu nieobce są uroki górskiej aury, ma mieszkać w budzie.

absolutnie nic - pod warunkiem, ze buda będzie wystarczająco duża by zmieścił się tam też właściciel psa

tu nie chodzi o warunki socjalne tylko bliskość właściciela, i wynikające z tego dobre samopoczucie psa. A że właściciel często bywa na kanapie to co się dziwić psu???
Praktyka pokazuje, że DSPP nade wszystko cenią sobie bliskość swego Pana/Pani. Jest im raczej obojętne gdzie przebywają, byle Pańciostwo byli blisko.

kerovynn napisał(a):

Farmazon napisał(a):nie rozumiem co złego jest w tym, że wiejski, pracujacy pies, któremu nieobce są uroki górskiej aury, ma mieszkać w budzie.

absolutnie nic - pod warunkiem, ze buda będzie wystarczająco duża by zmieścił się tam też właściciel psa

tu nie chodzi o warunki socjalne tylko bliskość właściciela, i wynikające z tego dobre samopoczucie psa. A że właściciel często bywa na kanapie to co się dziwić psu???
Praktyka pokazuje, że DSPP nade wszystko cenią sobie bliskość swego Pana/Pani. Jest im raczej obojętne gdzie przebywają, byle Pańciostwo byli blisko.

BRAWO!!! Nic dodadać, nic ująć !

Należy chyba niektóre sprawy wyjaśnić.
W potocznym rozumieniu kojec i buda to miejsce odosobnione od domowników, gdzie przebywają nikomu niepotrzebne stworzenia. To są tzw. szczekacze, które tylko dopominaja się o towarzystwo.
Zapewne nie to miałeś na myśli pisząc o budzie.
Duży Szwajcar to pies pasterski, który uwielbia mieć co pilnować. Niestety nie wszyscy, którzy chcą mieć szwajcara mają mozliwość posiadania stada owiec, krów czy innych zwierzątek. Pozostaje naszemu pupilowi pilnowanie rodziny. Stąd wypowiedź powyżej o wymiarach budy uwzględniających gabaryty właściciela. Szwajcar nie lubi być sam. Może do kilku godzin przebywać sam, ale im mniej tym lepiej. Znosi oczywiście niskie temperatury, tylko wówczas musi mieć odpowiednio przygotowane schronienie.
Nasze szwajcary spędzają z nami 20 godzin na dobę i wówczas są tam gdzie my, bądź na kanapie, bądż na odgrodzie. Ten pozostały czas są we trójkę w kojcu i budzie (tylko kojec ma obecnie 75m2, a buda to domek z tarasem ocieplany wełną z pontonami w środku).
Nawet lubią to miejsce, bo jak zbliża się pora, to same idą pod furtkę i chętnie tam odpoczywają.

, DSPP bardziej był psem pociągowym niz pasterskim zwanym w Szwajcarii "konikiem biednych ludzi", (dużo zdjęć)
http://www.nmbe.ch/deutsch/531_5_2_1.html, cóż mu teraz pozostaje do ciągnięcia -oczywiście nadal są konkursy pociągowe, bo on rzeczywiście nadal lubi pracowac , ale zawsze obok człowieka.

teraz raczej trudno byłoby mu spełniac te rolę , ale i tak był bardzo blisko ludzi znacznie bardziej niż np, Beagle trzymane w sforach w stajni, lub sznaucery min, które mialy tam spać i tepić szczury, a co teraz robia , cóż czas idzie naprzód konia tez zastapiły samochody.

Nie napisałem wystarczająco jasno o co mi chodzi, mój błąd. Otóż, czy skupiając sie na komforcie psychicznym i dobrym samopoczuciu psa nie upośledzamy go w pewnym stopniu fizycznie. Miałem przez kilkanaście lat kundelka kanapowca, potomka wiejskich szczurołapów od pokolen mieszkajacych w budach i zabudowaniach gospodarskich. Dżek mieszkał w domu, spał w fotelu lub na kanapie i tak bardzo upodobał sobie kanapowe życie, że po kilku latach stanowczo odmówił wychodzenia w czasie zimy z domu. Gdy już musiał wyjść, pędził do ulubionego drzewa i równie szybko wracał. Często zdarzało sie zresztą , że musiałem go przynosić do domu, bo nie dał rady iść po zmarzniętym śniegu, czy betonie. Czyżby był odosobnionym przypadkiem ?

Ja swojego psa nie zmuszalem do siedzenia w domu ani wylegiwania sie na kanapie, to jego naturalny wybor ze woli byc tam gdzie jego Pan. Jesli chce byc na dworzu siedzi na dworzu, chce wejsc do domu wpuszczam go.
Stawiajac mu bude i zamykajac drzwi przed nosem to JA narzucam mu swoj wybor ....
Zapewniajac psu odpowiednia dawke spacerow czy to latem czy to zima, nie zrobisz z niego domowego kaleki ... Szwajcary akurat uwielbiaja zabawy w sniegu

qbav napisał(a):Ja swojego psa nie zmuszalem do siedzenia w domu ani wylegiwania sie na kanapie, to jego naturalny wybor ze woli byc tam gdzie jego Pan. Jesli chce byc na dworzu siedzi na dworzu, chce wejsc do domu wpuszczam go.
Stawiajac mu bude i zamykajac drzwi przed nosem to JA narzucam mu swoj wybor ....
Zapewniajac psu odpowiednia dawke spacerow czy to latem czy to zima, nie zrobisz z niego domowego kaleki ... Szwajcary akurat uwielbiaja zabawy w sniegu

Potwierdzam Zimą poranny spacer Eśki trwa ok 2,5 godziny. Teraz latem 1 godz i po południu może wychodzić kiedy chce bo drzwi są non stop otwarte. Ale poza wyjściem na siusiu itd i sprawdzeniem terenu Eśka wychodzi tylko "dla towarzystwa" ze mną lub z mężem. Rano na spacer wychodzi niezależnie od pogody. Zaopatrzyłam się już w nieprzemakalną kurtkę i buty bo nawet najgorsza ulewa nie zatrzyma Esi w domu.
Ze szwajcarem jest tak jak w piosence Lady Pank: "Zawsze tam, gdzie ty..."

To może pozwolę sobie napisać o moich doświadczeniach...
Mam cztery psy - dwie dziewczyny i dwóch chłopców. U mnie od początku psy mieszkały w domu. Byłam zaciekłym wrogiem trzymania psów w budach - nawet niejednokrotnie wykłócałam się w tej sprawie na psich forach, twierdząc z pełnym przekonaniem, że jeśli pies ma wolny wybór, to zawsze wybierze miejsce przy panu. No i spotkała mnie niespodzianka - hovawart Fred w wieku 9 lat (!) postanowił zamieszkać na dworze...
Po prostu któregoś wieczoru kategorycznie odmówił wejścia do domu. Sytuacja powtarzała sie co wieczór - ja prosiłam, krzyczałam, ciągnęłam, a on sie zapierał. Było to wiosną i miałam nadzieję, że na jesieni mu przejdzie... Nic z tego! W tej sytuacji byłam zmuszona zamówić budę, która Fred natychmiast zaakceptował - i śpi w niej do dziś, czyli juz prawie cztery lata!
Druga ciekawostka - kundelek Gawrosz przygarnięty zima z ulicy. Poczatkowo bal sie w ogole wejsc do domu. Poniewaz jest nieduzy, wnosilam go na rekach. Szybko polubil wylegiwanie sie na kanapie. Jednak tylko do wiosny, a kiedy tylko nadeszly cieplejsze noce, wyniosl sie na zewnatrz. Tak wiec przybyla nam druga buda, a moja teoria, za ktora bylam gotowa splonac na stosie, sromotnie wziela w leb...
Tylko moje suczki dotrzymuja mi towarzystwa przez okragly rok, z upodobaniem grzejac kanapy.

Mieszkalismy w mieście i siłą rzeczy Czoper większość czasu spędzał z nami ( na kanapie, a jakże!)Teraz mieszkamy na wsi, Mila w mieście mieszkała bardzo krótko, a jednak tak naprawdę niewiele się zmieniło. Latem drzwi do ogrodu są cały czas otwarte. Nasze berny zazwyczaj są tam gdzie my. Jesli my w domu - one też. Gdy wychodzimy na zewnątrz - one idą za nami. Nie wyobrażał sobie, że mogłyby zamieszkać w kojcu z budą.( Chyba, że faktycznie razem ze mną, wtedy byłoby im ok )

Z Fredem było podobnie - do dziesiątego miesiąca życia mieszkał z nami w Warszawie. Przez pierwsze lata spędzał więcej czasu w domu, niż w ogrodzie. Później stopniowo się to zmieniało, aż do opisanego wyżej skutku. Ja tez sobie tego nie wyobrażałam! I bardzo trudno było mi tę nową sytuację zaakceptować. Spałam, jak mysz pod miotłą, nasłuchując, czy aby psu nie dzieje się nic złego. Zamiast pies mnie - ja pilnowałam psa...
Do tej pory nie rozumiem, jak mogł tak radykalnie zmienić upodobania i to po tak długim czasie... Przedtem zawsze spał z nami w sypialni. Oczywiście żadnego kojca nie mam, a latem drzwi tarasowe także stoją owtorem, lecz Fred do domu nawet nie zagląda. Uparł się do tego stopnia, że nawet kiedy jest burza, woli schować się pod tarasem. Jedyny wyjątek to noc sylwestrowa - wtedy cieszę się towarzystwem wszystkich moich psów.

My tak jak Tess mieszkamy na wsi i Dino od szczeniaka miał możliwość wyboru,czy w domu czy też na zewnątrz.Zimą bardzo lubi być na zewnątrz natomiast latem większość dnia i noc spędza w domu.najbardziej jednak ceni sobie miejsce tam gdzie są w danej chwili nogi jego pani Nie interesują go nawet inne psy które chodzą po jego podwórku.Dotychczas tylko jeden raz spał całą noc na dworze ale drzwi wejściowe były szeroko otwarte.

Yoki wybiera sam: śpi w domu w wiatrołapie-sam się tam pcha albo w ogrodzie-wtedy nie mogę się go wieczorem doprosić, żeby wszedł do domu. Gdzie spędza noc-to zależy od niego. Jednak kiedy widzę, że zbiera się na burzę wprowadzam go do domu, chociaż on się burzy nie boi...Ale tak dla bezpieczeństwa. Zauważyłam natomiast, że jeśli zostaje sam w dzień, to wtedy murowane, że się stęsknił i noc woli spędzać z nami Na kanapy nie wskakiwał nigdy, do łóżka czasem, ale zaraz ucieka, bo mu za gorąco

Max gdy po raz pierwszy spał ze mną w łóżku był tak zadowolony że nawet sie nie ruszał z miejsca i nie chciał schodzić