Portal Wielbicieli Szwajcarskich Psów Pasterskich

Witam! Dzisiaj byliśmy nad wodą :) okazało sie że nasz Verni nie potrafi za bardzo pływać...
to jest dziwne... bo Verni lubi wodę wchodzi chętnie i popłynoł by ale nie umie

Próbowałam: Smaczków, trzymania za obrożę, pływania na smyczy, aportowania... a nawet odpływałam kilka metrów od niego to był bardzo zaciekawiony i chciał popłynąć ale jak już skończył się grunt pod łapami to wracał jak najszybciej...

Kilka zdjęć :)

Pomagałam trzymając za obrożę ->


Obrazek został zmniejszony.


A tak 'pływa' sam.. - chodzi na tylnych łapach i próbuje się oprzeć przednimi o wodę. (choć ma ruchy takie jak powinien mieć pies pływając ... chyba nie umie użyć odpowiednio tylnych łap


Obrazek został zmniejszony.


Obrazek został zmniejszony.

PROSZĘ O POMOC!

Możesz spróbować kupić mu kapok, tak uczy się niufy podczas treningu do pracy wodnej,
chodzi o to, ze muszą trzymać linię grzbietu w poziomie, zad nie może opadać za nisko i kapok w tym pomaga, może twojemu psu też pomoże, wymusi prawidłową postawę w wodzie.

Może jeździć nad wodę i pozwalać mu "pływać", moczyć się, aż sam się oswoi? Wciąganie za obrożę może go zniechęcić. Goldenek mojej siostry przez pierwszy rok życia nie pływał( a przecież retrivery kochają wodę), a teraz z wody nie można go wyciągnąć oswoił się, potrzebował więcej czasu...

Tańka napisał(a): Wciąganie za obrożę może go zniechęcić.

Nie robiłam tego!! Broń Cie Boże!! Pomagałam mu utrzymać głowę nad wodą!

Asia K.L. napisał(a):Możesz spróbować kupić mu kapok,

Gdzie mogę taki dostać? świetny pomysł

Czy to by było dobre?? ->

http://allegro.pl/kapok-kamizelka-asekuracyjna-life-vest-dla-psa-i1756131050.html

Tańka napisał(a):Może jeździć nad wodę i pozwalać mu "pływać", moczyć się, aż sam się oswoi?

dokładnie tak bym radziła
u nas było podobnie - pierwsze kontakty z wodą były dość ...nieśmiałe i było dokładnie tak jak opisujesz Madziu (pływanie z tylnymi łapami na dnie, wracanie gdy kończył się grunt), ale panienka sie rozbrykała i teraz pływa jakby w wodzie sie urodziła
nie od razu Rzym zbudowano
żaden kapok nie zastąpi cierpliwości

Święte słowa Na tym się oprę! Bezwzględnie
Dziękuję!

On pływa dokładnie jak jego siostra Varia! hihihi
Na dzien dzisiejszy już jest ok - praktyka czyni mistrza

Nasza Majunia twierdzi że jest psem pasterskim a nie wodnym i dlatego moczy tylko pazurki jak musi się napić w "terenie"...
Omija nawet kałuże i inne zbiorniki wodne bez znaczenia strategicznego.

My z Dorcią mieliśmy podobnie:)) ale daliśmy radę. U nas sprawdziła sie rywalizacja z innymi psami nad woda,które chętnie przynosiły aport z wody co Dora też uwielbiała robić tyle że na stałym gruncie.Z czasem załapała że jak się chce to się da Na dzień dzisiejszy nie jest jakimś tam wyborowym pływakiem ale po aport z wody chetnie popłynie czasami po drodze zwątpi ,że da radę i zawraca ale jednak pływa. Jak jedzie nad jeziorko którego nie zna to oczywiście impreza zaczyna się od intensywnego badania gruntu (wygląda wtedy jak archeolog) Smieszne są te nasze berny

Maja w jeziorku znalazła się raz i oczywiście przypadkiem , w pierwszej chwili zamarła rozgladając sie z wielkim zaskoczeniem i pytającym pyszczkiem :co mam robić !?

Nawet moja apenzellerka pływa stylem rozpaczliwym, a przecież nie ma tyle mokrego futra do utrzymania.
Mimo takiego stylu (wygląda jakby się topiła ) uwielbia pływać ala krótkimi odcinkami.

Barbel napisał(a):On pływa dokładnie jak jego siostra Varia! hihihi
Na dzien dzisiejszy już jest ok - praktyka czyni mistrza

o pardon! Varia jest już dyplomowaną pływaczką a jaki ma motorek w poopci!
ćwiczyć, ćwiczyć i ćwiczyć (oczywiście nie za długo, początkowo 5 min dziennie to max., a i tak często krócej), chwalić każdy postęp - najlepiej kiedy do wody wchodzi "MAMUSIA!!!"
rolę rodzinnego topielca przejęła Kagura, ale dla niej brak umiejętności pływania to żaden problem ona chyba nie wie że jest berneńczykiem ... świr!

bardzo pomocna jest kamizelka wypornościowa, może być najtańsza z Allegro, ale warto zainwestować w lepszą. na pływanie ogromny wpływ ma praca "tyłu", a kiedy zadek zaczyna opadać i tonąć to znak, że trzeba skończyć

U nas najlepszym wabikiem stał się członek rodziny oddalający się od brzegu. Ale tak na poważnie, żeby pies sądził że istnieje ryzyko, że osobnik nie zawróci.
W przypadku Berty (*) byłam to ja, gdyż Berta była bezwzględnie zapatrzona we mnie i poszła by za mną w ogień (w tym przypadku " wodę")
W przypadku Grandy - "marchewką" były nasze dzieciaki

Dość ważne: Nie dotykaj psa, nie próbuj mu pomagać! To co w naszym odczuciu jest pomocą (łapanie za obrożę, podtrzymywanie tułowia ect) w odczuciu psa jest dodatkowym zamieszaniem, a zamieszanie rodzi stres.

Zwykle u ostrożnego psa największą barierę stanowi oderwanie tylnych łap od podłoża, dlatego tak usilnie próbuje dotykać paluszkami stóp dna przez co zadek idzie w dół (dokładnie tak jak u dzieci) a łeb i przednie łapy histerycznie wyskakują ponad powierzchnię. Przy czym wyciąganie głowy wysoko ponad wodę potęguje opadanie zadka - więc podtrzymując psa za obrożę niechcący "pomagasz mu... się poddtapiać" więc to taka krecia robota trochę

Styl najbardziej rozpaczliwy psy nieoswojone z wodą z reguły prezentują na takiej głębokości gdzie jeszcze dotykanie dna jest możliwe, zaś na wodzie głębszej mając jeszcze dodatkowo jakiś cel do zdobycia (aport ale taki za który dały by się posiekać, właściciela, zbawienny brzeg) zazwyczaj włącza się instynkt samozachowawczy i pies zaczyna płynąć utrzymując ciało poziomo z głową tuż nad powierzchnią wody, niemal jak krokodyl Pozycja najbardziej ergonomiczna. Jak tylko pies "zaskoczy" że taki styl jest najmniej męczący i najbezpieczniejszy już nie wraca do stylu histeryczno-rozpaczliwego

Berta pływała jak wydra nawet w sztormowym morzu, włącznie z nurkowaniem i aportowaniem z dna, natomiast Granda dłuuugo przekonywała się do akwenów szerszych i głębszych niż okoliczne rowy melioracyjne w których uwielbiała brodzić zażywając cuchnących kąpieli, ale już pływać to niekoniecznie. Ale cierpliwie i systematycznie prowadzałam ją na coraz głębsze zbiorniki, jednocześnie ucząc posłuszenstwa i aportu. I nigdy nic na siłę, choć nie raz mnie skręcało i w duchu nazywałam ją brodzącą ofiarą losu . Kiedyś na Polach Mokotowskich zrobiła ze mnie jelenia, kiedy nie chciała popłynąć po aport, bo upadł poza tą magiczną głębokość gdzie jeszcze mogłaby dotknać dna czubeczkiem palca u nogi i ja - kompletnie ubrana - wsród kpiących komentarzy i śmiechu gapiów musiałam sama po ten aport "popłynąć" kiedy ona obserwowała mnie bezczelnie z brzegu. Musiałam, bo to był jedyny aport na który świetnie pracowała, a miałyśmy na dniach egzamin.

Dzisiaj pływa eleganckim stylem maratońskim ale były momenty kiedy myślałam że się nie przełamie i pozostanie psem brodząco-szuwarowym