Portal Wielbicieli Szwajcarskich Psów Pasterskich

Słowem, a właściwie postem, wstępu

Każdy z nas zaczął swoją przygodę z bernami.
Moja rozpoczęła się 13.02.2011, gdy do mojej Rodziny dołączyła bernenka Maja.

To właśnie Majeczka pomogła mi stawiać pierwsze, często nieporadne kroki, z psem u boku.
Wspólnie przez dwa lata:
przez śnieg

wodę


Obrazek został zmniejszony.
błotko

w Sabinkowym towarzystwie

wna Mazurach

w domu, na dywanie

została także dzielnym, tymczasowym przewodnikiem niewidomego Homerka

kolejne, coraz dziwniejsze, tymczasy


była też czynnym uczestnikiem spacerków po Podkowie

Obrazek został zmniejszony.

Lecz w końcu dopadła nas "magiczna 6", Majeczka odeszła w czerwcu 2013 na histiocytozę.
Była najwspanialszą przyjaciółką jaką tylko mogłam sobie wymarzyć.

U nas został tymczas, a gdy i On znalazł swój dom w domu zapanowała pustka.

I tak pojawiła się Bonita.
Ktoś wrzucił na jeden z serwisów internetowych ogłoszenie o suce do oddania.

gdzieś, nieomal na krańcu świata, wyglądało to to na najbrzydszą istotę na ziemi i zachęcającą absolutnie do niczego.
Smętnie spędzającą dnie przy budzie, na łańcuchu.
Wokół psa zainteresowania nie było, więc po kilku rozmowach, doszliśmy w gronie rodzinnym do wniosku, że to może jednak jest pies dla mnie?
Trochę się obawiałam... w końcu sunia już starsza (w marcu 2014 skończyła 6 lat), po śmierci Majki została mi pewna obawa na tym tle, może mocno chora.
To co zastałyśmy na miejscu (kawał drogi od domu, właściciel spieszący się gdzieś - odwrotu już nie było) wprawiło mnie w osłupienie, a co nieco w psim temacie już jednak widziałam.
Suka na łańcuchu, z dredami do łokci, podpełzająca do właściciela i z tego przykurczu(?) podskakująca do Jego rąk, po czym wywracająca się brzuchem do góry...

No nic, zapakowana ręcznie do samochodu, jakoś poszło...
W domu popłoch, wszystko wprawiało psa w przerażenie, odorek też niczego sobie, o dodatkowych "mieszkańcach" wolałam nawet nie myśleć

Podłamało mnie to, lekko mówiąc, szukałam dla siebie jednak psa - towarzysza, mimo studiów i pracy lubię czasem gdzieś pojechać, coś zrobić i chciałam by kolejny pies też mógł mi towarzyszyć.
A dla Bonity wszystko było straszne, jednak najbardziej człowiek...

Mając, wśród znajomych psów, sunię o podobnym poziomie strachu, która po trzech latach, pracy z wieloma behawiorystami, specami od bernów i adopcji, w dalszym ciągu jest.. mocno zdystansowana do świata (poza swoimi ludzikami oczywiście ), byłam nie tyle podłamana ile załamana.
No ale jak to? Przecież już Jej nie oddam!
Gdzieś w spojrzeniu, w ruchach było i jest coś co chwyta za serce.
Wiec została.
Krok po kroczku, z godziny na godzinę, z dnia na dzień, uczyłyśmy się siebie, świata na około i tego, że człowiek jest ważny, a przede wszystkim dobry.
Gdy odkryła (po 3 dniach) łóżko, okazało się, że to miejsce idealnie dla Niej. Później też kanapa dołączyła do zacnego grona miejsc gdzie pies czuje się bezpiecznie, to tam ucieka gdy poczuje się zagrożona i to nie tylko w domu, ale i w gościach (mimo, ze nikt tam wcześniej nie siedział)
Przez 5 miesięcy udało nam się wiele wypracować. Może nigdy nie być "normalnym psem", ale jest już "prawie normalnym psem"
Byłyśmy w międzyczasie w bliższych i dalszych gościach, także w Puławach (podróż z BlaBlaCar, wiec z obcymi w obcym samochodzie, do obcego miejsca i obcych ludzi - dałyśmy radę! )
więc Puławska Kanapa

Bonitka bywa także ze mną w pracy (w jednej z restauracjo-winiarni na Saskiej Kępie, więc też są obcy ludzie i ruch)


i oczywiście w bliższych gościach
kolejnych kanapach

i łóżkach w towarzystwie gospodarzy


Po drodze była jeszcze sterylka wraz z operacją oczu i biedna, bardzo obolała Bonisia


A tak spędzamy dnie, wylegując się wspólnie na kanapie.

cieszę się, że Wam się małymi kroczkami udaje walczyć ze strachami. Jesteście dzielne!

Aż mi się łezka zakręciła ... ogromnie współczuje starty Majeczki [*]
Bonita w końcu zaznała spokoju i szczęścia, tylko się cieszyć z takiego zakończenia. Wspaniała z Ciebie kobieta

Serce rośnie czytając takie historie. Życzę, aby Wasz wspólny czas był długi , wolny od chorób i szczęśliwy. Adopcja psa po przejściach wymaga dużej odwagi, bo przecież sama miłość nie wystarczy, potrzeba jeszcze wiedzy, cierpliwości i pracy. A tak w ogóle to Bonita piękna

Milla - Magda to wspaniała dziewczyna przy niej każdy "beznadziejny" przypadek ma szanse na godne i szczęśliwe życie
Magduś czytam tę opowieść i dumna jestem toż to wspólna krew w nas płynie
Całusy dla ciebie i Bonitki bardzo już dzielnej suni

Bardzo dziękuję, choć mojej w tym zasługi niewiele
Bo to Bonita jest ciekawa świata, mimo strachu chce poznawać nowości, być koło mnie.



Żeby nikomu nudno nie było, w naszym domu ,poza Bonitą, mieszka także reszta "Klanu BBB"
czyli
Billa

Obrazek został zmniejszony.
i Baton

Obrazek został zmniejszony.

Batonik został przez Bonitę uznany za uwielbianego starszego brata, jest dla Niej wzorem doskonałym i dużym wsparciem

Obrazek został zmniejszony.
Nie tylko w czynnościach tak miłych dla oka jak wspólne leżenie na posłanku. Dziury kopane na 8 a nie 4 łapy są kopane większe i szybciej

Niesamowita jesteś! Naprawdę jestem pod wrażeniem! Miziaki dla całego Stada!

No nareszcie ( )
Miałem okazję poznać Maję [*] i Bonitę - dwie sympatyczne panny, które miały wiele szczęścia, że wreszcie trafiły do Milli

Zwykle piszemy tu o psach, ale ja chciałem dwa słowa o Magdzie. (Mam nadzieję, ze mnie za to nie ofuka - jak by co skryję się za Borsukiem). Otóż Magda jest niezwykła. Bardzo trudno spotkać kogoś kto ma tak wielką wiedzę o psach i tę teoretyczną i tą praktyczną. A przede wszystkim jakąś naturalną, magiczną zdolność do opieki nad psami po przejściach. Zdarzało mi się słuchać jej wielu opowieści o licznych podopiecznych i bardzo, bardzo wiele się od niej nauczyłem. Czytałem ostatnio świetną książkę p. Antas Rozmowy z psem. Jednak z całym szacunekiem dla autorki, myślę, że gdyby Magda zdecydowała się napisać książkę o psach to była by ona bez porównania lepsza. A to z racji Magdy doświadczeń z psami, którymi z wielkim oddaniem się opiekowała. Muszę się przyznać, że bardzo ją za to podziwiam. Choćby jej opieka nad niewidomym Homerem - ja z bezradności uciekł bym z krzykiem - ona po prostu zakasała rękawy i wzięła się do roboty.
Gdybyście mieli kiedyś okazję się z nią spotkać, to możecie być pewni, że - poza korzyściami z przebywania z kimś mądrym i miłym - wasza wiedza o psach bardzo się wzbogaci.
Może to głupio pisać komuś laurkę, ale myślę, że gdy w dzisiejszym świecie trafi się ktoś, kto z altruistycznych pobudek, wielkim nakładem pracy, kosztem swego wolnego czasu tyle robi dla naszych psi braci to warto o tym bardzo głośno powiedzieć

Magda czytając Twoją opowieść każdą komórką odczuwa się Twoją miłość do psów.Mam nadzieję,że będziesz się z nami często dzieliła zdjęciami Bonity(a to co łączyło Ciebie z Majką zawsze pozostanie w Tobie-bo miłość do psowatych trwa dopóki żyjemy )

pozdr

Popłakałam sie ze wzruszenia . .Pozdrawiamy wszystkie czworonogi i ich panią.Niema większego szczęscia jak trafić na dobrego wrażliwego człowieka.

Cudowna jesteś , życzymy wielu wspaniałych chwil razem

Magdo Ty wiesz Dla Majeczki [*] Bonitkę mamy nadzieję poznać

Wszystkiego dobrego dla Was

Słowa są zbędne ....

Brykająca Bonita

Cudna Dziewczyna

piękna, cudna i wspaniała sunia z Bonitki, nasz Adonis ją uwielbia