Portal Wielbicieli Szwajcarskich Psów Pasterskich

Jeszcze wielu wspólnych latek razem

A co z małą, plaskatą krówcią?

Dziękujemy, Milla, za dobre słowo :)
A krówcia? Po dwóch dniach pobytu u mnie wróciła do domciu, do właścicielki

basso_077 napisał(a):A krówcia? Po dwóch dniach pobytu u mnie wróciła do domciu, do właścicielki

To wspaniale
Brawa dla Was

Obraliśmy dzisiaj inny kierunek spacerku. Długiego spacerku. Odwiedziliśmy nasze lubelskie lotnisko. Jak jeszcze kiedyś się tam wybierzemy to tylko po to, aby wsiąść do samolotu "bylejakiego" i pofrunąć do Norwegii. Ale to może wtedy gdy słońce da się nam porządnie we znaki.
Tymczasem cieplutko pozdrawiamy.

Słońce, które zajrzało dzisiaj rankiem do sypialni wróżyło piękny i długi spacer po naszym skrawku lotniska. Zanim jednak tam doszliśmy mijaliśmy rozszczekanych kumpli z sąsiedztwa. Szkoda, że ich pańciostwo nie spaceruje z nimi tak jak my. Byłoby fajnie móc razem pobiegać.
Pomimo kalendarzowej wiosny lotnisko okazało się być całe białe. Nie dość, że każde suche źdźbło wystające spod śniegu było białe od szronu, to jeszcze mgła dokładnie zatarła granicę między niebem a ziemią. Gdzieś tam tylko daleko widoczny był zarys śmigłowca.



Zdjęcie nie oddaje niespodzianek, które nas dzisiaj spotykały. Wydaje się być gładko i twardo, ale to tylko złudzenie. Pod tą niewinnie wyglądającą równinką było ok. 30 - 40 cm śniegu. W jednym miejscu biegaliśmy "po wierzchu", a w innym z kolei łapy nam się zapadały i trudno było z niego wyskoczyć



Jeszcze jak zwykle krótki odpoczynek, w trakcie którego przeleciały tuż nad nami dwa wielkie białe łabędzie...



chwila wariacji koło domu ...





wreszcie śniadanko i .... odpoczynek

Spacerki po śniegu są wspaniałe












cdn.

To się nazywa mieć gdzie pohasać...

Faktycznie, jest gdzie pobiegać, poszaleć, ale to miejsce ma jedną wadę - jest monotonne i nudne. Zdecydowanie brakuje drzew, a nawet choćby krzaczorków, za którymi można się schować, miedzy którymi można się poganiać. Jednak nie narzekamy. Cieszymy się z tego co mamy

Ha, rzeczywiście. No i nie ma co obsiusiać . Zimą to jeszcze można ulepić prędko bałwanka, ale latem

I pomyśleć, że nasze miejsce spacerów, jeszcze 6 dni temu było pokryte grubą warstwą śniegu




cdn.

Brak śniegu chyba wszystkim pasuje
A Goranek jak zmężniał

Milla napisał(a):Brak śniegu chyba wszystkim pasuje

no nie jestem tego taka pewna
Soni i Goranowi chyba na śniegu szalało się lepiej

Tak, Goran zmężniał. Troszkę po zimie ma sadełka, ale wszystko zrzuci w czasie wiosny i lata, kiedy będzie biegał więcej po dworze. Te śnieżne zaspy oraz częsty brak możliwości wyjścia z posesji (prace budowlane tuż przed naszym domem) troszkę ukróciły spacery, niestety. Urósł troszkę, ma teraz w kłębie 72 cm. Futro ma piękne, jakieś kręcone mu się robi, szczególnie na zadzie, no i na bokach co tym bardziej potęguje jego "duży" wygląd.
Charakter??? Boski!!! Nie odbiega ode mnie bez pozwolenia, pięknie chodzi na spacerach po mieście przy nodze bez smyczy. Jest bardzo otwarty na ludzi, wesoły, spokojny. Troszkę przy Soni się rozszczekał, ale tylko wtedy daje sygnał gdy coś naprawdę chce. Jest troszkę niecierpliwy co objawia się skomleniem, ale nie jest to nachalne.
Nie lubi zwad między innym psami. To znaczy, gdy coś się dzieje niepokoi się, ale na moje przyzwolenie interweniuje wbiegając między zwaśnione psy i po swojemu wprowadza spokój. Na jednego szczeknie, na drugiego szczeknie i .... już :) psy rozchodzą się w swoje strony, a on zadowolony wraca do mnie :) Oczywiście sprawa dotyczy znanych nam psów, do obcych się nie wtrąca. Co mnie bardzo cieszy i zadziwia, to związek emocjonalny z Sonią. Widać, że są ze sobą bardzo związani. Goran wyraźnie się nią opiekuje, a ona (nadal trochę strachliwa i taka chyba już pozostanie) w niepewnych chwilach chowa się za "jego plecami" :) Piękne są te moje skarby i kocham je nad życie. W każdą sobotę przechodzą z radością zabiegi pielegnacyjne - czyszczenie uszu i wyczesywanie sierści, oglądanie przy okazji stanu skóry, czy wszystko jest OK.
Dokładnie dwa lata temu, 16 kwietnia 2011 r. przywiozłam Gorana do swojego domu. Jak ten czas szybko płynie. No i jaką dużą metamorfozę w wyglądzie i zachowaniu przeszedł Goran .... myślę jednak, że jeszcze wszystkiego nie pokazał. Otwiera się systematycznie , ale powoli.

Pozdrawiam wszystkich, którzy przyczynili się do adopcji Gorana. Dziękuję.

Oj, jak dawno tu nie zaglądaliśmy. Jakichś rewelacyjnych nowych fotek nie mamy. Bliźniaki mają się dobrze, kłócą sie ze mną, ale dajemy radę :) Wszystko jest u nas OK. Moze wkrótce uzupełnimy naszą galerię. Tymaczasem pozdrawiamy cieplutko z zimnego Świdnika

Od rana mamy przepiękną pogodę. Szkoda byłoby siedzieć w domu. Oto co zarejestrowało oko obiektywu na dzisiejszym spacerze:

Dawno nas tu nie było więc pozwolimy sobie na wrzucenie kilku fotek z ostatniego okresu.
Tak sobie śpimy gdy rezygnujemy z wygodnych legowisk na rzecz bycia blisko Pani.


Tak pięknie się uśmiechamy gdy jesteśmy wypoczęci i mamy pełne brzuszki. Nosy wtedy są zimnymi i śliskimi maślakami.



Tak wylegujemy się po spacerze (oczywiście w zimie gdy nasze "podwozia" nie przypominają utytłanego w błocie mopa).



Uwielbiamy śnieg i tarzanki po nim, ale tylko wtedy gdy Pani jest blisko i chwali nas jak pięknie się bawimy. W innym rprzypadku zabawa nie ma sensu.





Na tym zdjęciu Sonia troszkę się rozszczekała, bo chciała ganiać, szaleć, a Pani zatrzymała się na jakąś beznadziejną sesję fotograficzną.
Po wszystkich pracach budowlanych jakie miały miejsce przez ostatni dłuuuugi okres wokół naszego miejsca zamieszkania zamkneli nam lotnisko - ogromne miejsce do długich spacerów i szaleństw. Ogrodzili wysoką siatką i zawiesili mnóstwo tabliczek, ze wstęp surowo wzbroniony. Posiłkujemy się tymczasem dwuczęściowym parkiem. Ta fotka zrobiona była w eleganckiej części, jak widać z alejkami i placem zabaw dla dzieci. Na wiosnę przypuszczalnie postawią tabliczkę o zakazie wchodzenia z psami.


Tutaj natomiast jest "dzika" część parku. Dzika nie oznacza tylko starych sosen, wydeptanych ścieżek i krzaczorków. To również, niestety kupy śmieci, porozbijanych butelek, a nie wykluczone, że i jakaś strzykawka może się trafić Do tej części parku wchodzimy gdy jest śnieg, bo tak dla oczu jakoś przyjemniej, a i widać ewentualne ślady bytności "poprzedników". Ogólnie rzecz ujmując - boimy się tej części. Unikamy.



A to zdjęcie jest niejako podsumowaniem wszystkiego co można napisać o przyjaźni Bliźniaków - Soni i Gorana. Strach myśleć gdyby któregoś miało zabraknąć. Odganiamy tymczasem smutne myśli i przesyłamy naszym Przyjaciołom mokre całuski.

Przyjemnie po długiej przerwie zobaczyć uśmiechnięte mordki, dużo zdrowia i mizianki dla Soni i Gorana
Niestety nasze bliskie tereny spacerowe też się skurczyły, na szczęście "sobotni-niedzielne" łąki i laski w dalszym ciągu niezagospodarowane.

Witamy po dwuletniej przerwie. Dokładnie 5 lat temu, 16 kwietnia 2011 r. (to byłą również sobota) przywiozłam do swojego domu Goranka. Od pierwszego dnia polubili się z Sonią. Stali się Moimi Bliźniakami. Kochanymi bliźniakami. Wypełnili dom radością. Pełno było ich kręcących się wiecznie ogonów, błyszczących i wiernie patrzących ślepków.
Dzisiaj nie mam dobrych wiadomości Gorana dopadło to najgorsze. Pomimo jego niespełna 7 lat życia .... Dostaliśmy skierowanie na RTG z podejrzeniem dyskopatii. Jednak prześwietlenia i USG wykazało to, czego tak bardzo się obawiałam Prawdopodobnie chłoniak. Guzy w płucach, liczne przerzuty na narządy wewnętrzne ... Na pytanie - panie doktorze, co dalej? otrzymałam odpowiedź - cieszyć się każdą wspólną chwilą i zadbać, by nie cierpiał
Tak więc robimy. Podajemy leki, spacerujemy, wspólnie podnosimy pupsko gdy okazuje się zbyt ciężkie albo opada podczas "wirażu" na zakręcie, albo też wtedy gdy napotkamy malutki dołek w trawniku... Uwielbiamy jeść, ale i tak nikniemy w oczach


Obrazek został zmniejszony.

Obrazek został zmniejszony.

Obrazek został zmniejszony.