Portal Wielbicieli Szwajcarskich Psów Pasterskich

LANDSEER - krótki charakter rasy
Według wierzeń WooDoo, oczy są zwierciadłem duszy. Patrząc w oczy Landseer 'a odnosi się wrażenie, że on ją ma...
Ten 'łaciaty' biało-czarny olbrzym z jeszcze większym kochającym sercem to przyjaciel na całe życie. Oddany i wierny już od szczeniaka. Zaskakuje swoją inteligencją, gracją, wdziękiem, dobrocią, wrażliwością i oddaniem. Jest nie agresywny i nie uprawia kłusownictwa, ale przy tym jest odważny i w razie potrzeby potrafi dobrze odstraszyć intruza, co przy jego rozmiarach daje duży efekt. Uwielbia ruch, zabawę, spacery i pływanie, ale nader wszystko potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem - wszak jest napisane we wzorcu rasy że jest to pies stróżująco-towarzyszący. Uwielbia dzieci i ma dla nich 'anielską' cierpliwość. Źle znosi upały, chyba że ma w pobliżu wodę w której chetnie wtedy popływa i się ochłodzi. Zima nie jest mu straszna, uwielbia śnieg i zabawy na mrozie - to dla niego raj.

Landseer do szczęścia potrzebuje trzech rzeczy: miłości swojego pana, miłości swojego pana i miłości swojego pana. Jeżeli nie potrafisz mu zapewnić żadnej z tych trzech rzeczy to nie decyduj się na Landseer 'a, bo będzie z tobą nieszczęśliwy.

--
To tak w skrócie, bo o charakterze landkowym można by napisać całe książki :) Jedno jest pewne: on ma w genach miłość i ufność do ludzi, nawet do obcych u których potrafi rozpoznać 'zamiary'. To są cechy utrwalone przez dziesiątki lat, kiedy jeszcze łaciatki były używane przez angielskich rybaków. Musiały znosić wtedy nie tylko złe warunki pogodowe (na które są niesamowicie odporne) ale także fakt, że każdy pies pracował co rusz z innym człowiekiem. Oczywiście landek nie jest psem, który się 'wszystkich słucha', często nawet w rodzinie utrwala się relacja między nim a jednym z członków i to jego 'się słucha' najbardziej, ale ogólna ufność do człowieka jest jego podstawową cechą charakteru.

uff... pytania?

To fakt Junka polezie z każdym, dlatego dobrze, że mam stróżującego berna , młode toto jeszcze i może stróżowanie przyjdzie jej z wiekiem - to ludzie. Natomiast zwierzaki - z Sawą jest nierozłączna, za płotem każdy pies to wróg, ale na spacerkach z pojedynczym osobnikiem dogaduje się nieźle, większą ekipę przetestujemy dopiero. Na konie ma alergię, na krowy też, zające śmiesznie gania a ptaszki wszelkiej maści z pasją ściga i za jedną kurę ozdobną trzeba było całe dwie dychy zapłacić, druga uszła z życiem, aczkolwiek poturbowana nieco. Jest przekochana, nawet jak daje łapę o piątej rano, bo już nie chce jej się spać uwielbia dzieci i uroczo pyskuje

to ja dodam po półtora tygodniowej obserwacji New Drixa że Landki są dużo bardzie wytrzymałe niż berny ...
Zresztą Junka też mnie zadziwiła swoją wytrzymałością ...
w końcu na polowania -bodajże w Niemczech(?) - są chętnie używane - prawda Irku?

....i jeszcze są miziaste lizaki cierpliwe

Lizaki są wyjątkowe! a mają te łopaty takie długie, że jak już dopadnie to od brody po czoło jednym machnięciem przeleci.

Mam pytanie, co rozumiecie przez większą wytrzymałość landków niż bernów?
I jeszcze jedno czy typ (może źle sformułowane) potrzeby kontaktu z człowiekiem jest taka jak u bernów czy może bardziej owczarkowa, a może jeszcze innaczej to wygląda?

chodzi o fizyczną wytrzymałość - potrafią więcej z siebie dać nie męczą się tak szybko jak Berny.
Co do kontaktu z człowiekiem - jest inaczej niż przy Bernach (mam póki co skromne doświadczenie, bo mój Drix to szczenię jeszcze) - ale już widzę różnicę - młody woli miejsca 'widokowe' - tak by np. wejście do domu mieć na oku (póki co pod kątem michy)a niekoniecznie przy mnie - tak jak Ozzy że gdzie ja tam i On
zobaczymy jak będzie się to kształtować dalej - ale człowieka potrzebują bardzo co okazują przez cichą 'adorację'

Myślę ,że nie mają nic z owczarków .Moja maleńka cały czas jest pod nogami .Miska jest ważna ,ale Pańcia ważniejsza Z moich obserwacji trzymam się wersji ,że to udoskonalone berny - bez instynktu stadnego - oby się sprawdziło Zakochane w człowieku na zabój .

Aneczka napisał(a):Mam pytanie, co rozumiecie przez większą wytrzymałość landków niż bernów?
I jeszcze jedno czy typ (może źle sformułowane) potrzeby kontaktu z człowiekiem jest taka jak u bernów czy może bardziej owczarkowa, a może jeszcze innaczej to wygląda?

Junka ma 13 miesięcy. Z dotychczasowych obserwacji podczas kilkukilometrowych spacerków z obiema laskami Junka idzie, idzie i idzie blisko nas, a Sawa robi wkoło 3 x tyle kilometrów co my i co jakiś czas poleguje na mchu czy wrzosowiskach czekając na nas. Sawa ma instynkt łowiecki, Junka też ale szybciej traci zainteresowanie. Obie polują na kury jednak to Junka ma już jedną na sumieniu.
Kontakt z człowiekim najlepiej żeby cały czas miały nas na oku, czyli tam gdzie my tam i psy.
Junka jest bardziej bezczelna w domaganiu się pieszczot. Ogólnie rzecz biorąc to bardzo udana para. Przy czym obie są bardzo zżyte ze sobą. Nie daj Boże żeby Sawa wyszła na spacer bez Junki lament trwa do czasu powrotu Sawy.