z oddziaływaniem pór roku sie nie spotkałam, może znaczenie ma powierzchnia, wiosną latem szczeniaki więcej czasu mogą przebywać na dworze, zimowe mioty, praktycznie cały czas chodzą po gładkich nawierzchniach .
Natomiast bardzo fajny opis znalazłam w książce którą aktualnie czytam
"Pies- zachowanie, żywienie i zdrowie" Linda P. Case
"Dysplazja stawów biodrowych (ang. canine hip dysplazja, CHD) to stan patologiczny rozwijający się w miarę wzrostu zwierzęcia i wynikający z luźności mięśni, tkanki łącznej i wiązadeł podtrzymujących staw biodrowy. Pomimo że często traktuje się CHD jako chorobę kości, nie jest ona bezpośrednio związana z nieprawidłowym ich wzrostem. Jest to raczej przejaw nieprawidłowego wzrostu kości bedącego skutkiem zaburzeń w rozwoju tkanek miękkich. Gdy tkanki miękkie otaczające staw rozwijają się nieprawidłowo, kości nie są utrzymane we właściwym ułożeniu i zaczynają się od siebie oddalać. Proces ten, nazywany nadwichnięciem, sprawia że zwiększa się niestabilność stawu spowodowana rozciagnięciem więzadła łączącego obydwie kości. Po pewnym czasie powierzchnie stawowe obydwu kości przestają być ze sobą zgodne. W trakcie dalszego rozwoju psa staw biodrowy próbuje skompensować tą niestabilność poprzez przebudowę elementów szkieletu. W konsekwencji powoli zmienia się kształt kości udowej, panewki i brzegu panewki. Ostatecznie wszystkie te zmiany prowadzą do zapalenia stawów, określonego mianem zapalenia kości i stawów lub zwyrodnieniowej choroby stawów. W przypadku niektórych psów zapalenie kości i stawów prowadzi do ustabilizowania stawu, co skutkuje zahamowaniem postępowania procesu chorobowego. U innych osobników zaś nie dochodzi do odpowiedniej stabilizacji stawu i choroba zwyrodnieniowa stawów stopniowo postępuje wraz z wiekiem zwierzęcia. W efekcie kliniczna CHD może mieć różne nasilenie: od braku jakichkolwiek objawów klinicznych u niektórych psów do choroby powodującej kulawiznę u innych"
"Rozwój CHD. Termin "dysplazja" oznacza nieprawidłowy rozwój. W prawidłowym stawie biodrowym głowa kości udowej przylega ściśle i leży głęboko wewnatrz panewki kości biodrowej. Jak wspomniano, u psów z CHD zwiększa się odległość pomiedzy głową kości udowej a panewką (tzw luźny staw biodrowy). W wyniku nadwichniecia wytwarzają się napięcia i siły działające na rozwijający się staw biodrowy. Ponieważ biodro jest głównym stawem utrzymującym ciężar ciała i niezbędnym do wypchania go do przodu, nieregularnie działające siły powstające wskutek luźności lub nadwichniecia prowadzą do kompensacyjnej przebudowy stawu. Z czasem głowa kości udowej zmienia kształt, a panewka kości biodrowej staje sie spłaszczona i płytka. W początkowym etapie CHD takie przekształcenie stawu ma na celu podtrzymanie stawu i wspomaga prawidłowe poruszanie sie zwierzęcia. Jednak z czasem nieprawidłowy kształt stawu w połączeniu z ciągłym obciążeniem stawu skutkuje rozwojem stanu zapalnego oraz powstaniem zapalenia kości i stawów (choroby zwyrodnieniowej stawów). Większość objawów klinicznych CHD, zwłaszcza u dorosłych psów, wynika właśnie z choroby zwyrodnieniowej stawów, która rozwija sie i pogłębia wraz z wiekiem psa
Na fenotypowe przejawy CHD wpływają zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe. Badania przeglądowe i badania nad procesami rozwoju wykazały, że CHD oznacza sie współczynnikiem odziedziczalności pomiędzy 0,11 a 0,5, w zależności od populacji i ras podanych ocenie. Oznacza to że nawet do 60% ogólnej zmienności dotyczącej częstotliwości występowania CHD wynika z cech genetycznych danego osobnika. CHD to zaburzenie wielogenowe, na które ma wpływ wiele genów decydujacych o wielkości ciała, procesie wzrostu, rozwoju mięśni, objętości masy mięśniowej miednicy, a także budowie stawu biodrowego. Czynniki środowiskowe wpływają na powyższe cechy, a także na ekspresję cech genetycznych, dlatego oddzielenie czynników genetycznych od środowiskowych jest bardzo trudne, jeśli nie niemożliwe.
Najistotniejszym czynnikiem środowiskowym wpływającym na ekspresję CHD jest tempo wzrostu. Jeśli młodym zwierzętom podaje sie pokarm o znacznej koncentracji składników odżywczych i energii w ilosci sprzyjającej najszybszemu wzrostowi, zwiększa się u nich ryzyko rozwoju CHD. Na przykład, w badaniu nad labradorami predysponowanymi do CHD wykazano, ze u szczeniąt które otrzymywały 25% mniej kalorii niż inne osobniki z tego samego miotu, ale karmione do woli, choroba występowała dużo rzadziej, a jej objawy miały mniejsze nasilenie. Podczas oceny CHD u dwuletnich zwierząt wykazano, ze u 71% psów otrzymujacej pokarm w ograniczonej ilości stawy biodrowe miały prawidłową budowę, natomiast w grupie karmionej do woli odsetek psów z prawidłowymi stawami wynosił 33%. Istotne znaczenie ma także moment, w którym dochodzi do przyśpieszenia wzrostu. Początkowe badania wykazały, że wśród psów, które szybko zwiększały masę swojego ciała między 3 a 8 miesiącem życia, CHD występowała częściej i u zwierząt tych rozwijały się bardziej zaawansowane zmiany niż u psów tej samej rasy, które rosły wolniej.
Karmienie psów, sprzyjające jak najszybszemu wzrostowi, sprawia że wcześniej zostają zamknięte płytki wzrostowe w panewce, co przyczynia sie do utraty dopasowania między panewką, a głową kości udowej. Zwiększona masa tkanek miękkich (beztłuszczowych i tkanki tłuszczowej), podczas intensywnego wzrostu psów, prowadzi ponadto do powstania nieprawidowych sił oddziałujących na rosnący i niecałkowicie wykształcony staw biodrowy. Niespójność stopnia rozwoju mięśni i tkanki łącznej otaczających staw biodrowy oraz dojrzewania szkieletu podczas fazy intensywnego wzrostu skutkuje nieprawidłowym ukształtowaniem stawu biodrowego. Mimo że każda kompletna i zbilansowana karma, podawana w dużych ilościach, może przyczynić się do maksymalnego wzrostu zwierzęcia, największe zagrożenie stanowi pokarm o dużej zawartości kalorii i składników odżywczych. Karma ta zazwyczaj jest bardzo smakowita, a całkowite zapotrzebowanie żywieniowe pokrywa często relatywnie niewielka objętość pokarmu, dlatego bardzo łatwo jest przekarmić rosnące psy, jeśli nie kontroluje się ilości pobieranego pokarmu. Oprócz kalorycznosci nie wykazano wpływu innych cech diety, takich jak zawartość białka, tłuszczów, węglowodanów i witaminy C, na wystąpienie CHD. "
"Urazy powstające w okresie wzrostu stanowią drugi istotny czynnik środowiskowy. Ćwiczenia powodujące nadmierne przeciążenie oraz urazy stawu biodrowego nierzadko predysponują psy do pojawiania się zmian w strukturze biodra. Urazy często stanowią pierwotny czynnik przyczyniający się do powstania choroby o charakterze jednostronnym. Z uwagi na fakt, że psy o większej masie mięśniowej w kończynach są mniej narażone na CHD, należy zapewnić im umiarkowany i jednostajny wysiłek w okresie wzrostu."
"Hodowla selektywna ma co prawda, istotne znaczenie w eliminacji genotypowych cech prowadzących do CHD w populacji psów, należy jednak pamietać o prawidłowym karmieniu i odchowie poszczególnych osobników, aby ograniczyć fenotypową ekspresję CHD. Rosnące szczenięta powinny otrzymywać kompletny, zbilansowany pokarm w ilosci umożliwiającej prawidłowe, ale nie maksymalne tempo wzrostu. Niepisana zasada mówi, że utrzymywanie względnie szczupłych szczeniąt oraz dostarczanie im odpowiednich ilości pokarmu gwarantuje optymalne tempo wzrostu i rozwoju kośćca. Ponadto należy zapewnić psom umiarkowaną ilość codziennego wysiłku fizycznego. Dzięki temu zwierzęta utrzymują szczupłą, beztłuszczową sylwetkę oraz wykształcają się silne mięśnie i tkanka łączna, które podtrzymują szkielet w okresie wzrostu"
edit
"Objawy kliniczne. Stopień bolesności i kulawizny towarzyszących CHD jest bardzo różny, począwszy od braku objawów klinicznych u niektórych osobników do zazwansowanej kulawizny lub nawet całkowitego wyłaczenia funkcji kończyny u psów. Najbardziej krytyczny dla rozwoju CHD jest okres od 3 do 8 miesiąca życia psów. Objawy kliniczne są jednak widoczne w tym okresie wyłącznie u psów z bardzo zaawansowanymi zmianami. Pierwsze objawy mogą sie pojawić u psów miedzy 4 miesiacem życia a wiekiem geriatrycznym. Psy z jawnie kliniczna chorobą można zasadniczo podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią psy poniżej 1 roju życia, u których nagle pojawiły się trudności w staniu, chodzeniu, bieganiu lub wchodzeniu po schodach. Obserwuje się kulawiznę przy obarczaniu kończyny (podporową), dotyczącą jednej lub obyswu kończyn miedniczych. Objawy te nasilają się pod wpływem wysiłku fizycznego lub przeciążenia. Druga grupa psów to zwierzęta dorosłe, u których objawy kliniczne stanowią efekt choroby zwyrodnieniowej stawów. Do objawów zalicza się zmniejszoną tolerancje wysiłkową, sztywny chód lub kulawiznę po wysiłku, zmniejszony zasięg kroku w kończynach miedniczych oraz niechęć do wchodzenia po schodach."
Obrazek został zmniejszony.
przez Busola » 2010-10-14, 13:45 
