Filecik opowiada swoją historię...
Miałem 2 miesiące,gdy przyniosłeś mnie do swojego domu.Cudowne dni,spędzone na zabawie z twoimi dziećmi.Kilka wspaniałych miesięcy.Ostatnimi czasy,coraz częściej kuliłem uszy,gdy słyszałem:
durny kundel! znowu nasikał !Popatrz! zniszczył moją zabawkę! Zrób coś z nim!
W zeszłą środę zabrałeś mnie na spacer,skakałem wesoło chwytając Cię za mankiety.Odeszliśmy daleko,daleko od domu,nie znałem tego miejsca...
W ostatnim odruchu człowieczeństwa schowałeś do kieszeni stalowa linkę i zawiązałeś mi na szyi sznur.A potem szybko,zanim zdażylem się zorientować, odszedłeś nie oglądając się za mną .
Krzyczałem z całych sił .Krzyczałem ze strachu i rozpaczy cały następny dzień i noc. Mój głos niósł się po okolicy daleko poza ściane lasu.Jestem duży i silny, ciągle wierzyłem,ze uda mi się uwolnić i pobiec do Ciebie...
Szarpałem w kierunku,w którym zniknąłeś -tam mam najgłębsza ranę.Nie czułem jak sznur rani mi skore,jak w końcu rozrywa mięśnie. Ból rozpaczy i porzucenia byl silniejszy od bólu fizycznego. Nie milkłem ani na chwile.I w pewnym momencie,po kilkudziesięciu godzinach wołania mój krzyk usłyszał człowiek!
Balem się i cieszyłem jednocześnie.On drżał z przejęcia i ja drżałem,gdy nożem przecinał powroz.
Wolny! pobiegnę do domu! nie bylem wstanie usłyszeć jego nawoływań.Do domu! do domu! do pana!
Tylko...gdzie mój dom?
Biegalem w kółko, omijając miejsce mojej kaźni . Az do utraty sił.Dwa razy zobaczyłem ludzi,ale nie,nie podejdę,to obcy. Cos do siebie mówili. Chciałem podejść,ale nie...ludzie nie sa bezpieczni :(
Bylem już głodny,bardzo głodny.Nie wiedziałem gdzie jest dom i nie wiedzialem,gdzie mam iść.
I nagle... przez wszystkie zapachy lasu i łąki przebił się jeden-najwspanialszy! zapach jedzenia! Dużo,duzo jedzenia. Jadłem w pospiechu,dławiąc się..
Nie odszedłem już z tego miejsca. Połozyłem się i czekałem. Ludzie pojawiali sie, cos sobie pokazywali, kładli jedzenie i odchodzili, pozwalając mi napełnić żołądek.
Po trzech dniach Człowiek usiadł na łące, zaczął do mnie mówić. Nakarmił..
Nie odchodził, mówił spokojnie i dużo. Bałem się, ale chęć przytulenia się do jego kolan i poczucia sie bezpiecznym, była silniejsza.
Nie odchodził,nie chwytał mnie,wiec dotknalem nieśmiało nosem jego reki,a potem...potem,gdy usłyszałem:
"co oni ci zrobili pieseczku"
cos we mnie pękło i zaczałem go lizać po
twarzy, wszedłem na kolana i zacząłem opowiadać o całej rozpaczy ostatnich dni,o tym,jak bardzo balem sie w lesie, jak było zimno w nocy, jak tęskniłem. Widziałem, ze on nie skrzywdzi i bardzo chciałem znowu poczuć się małym szczeniakiem.
Proszę, pomóżcie nam znaleźć dla niego dom
On tak bardzo chce być kochany Oto link do jego wątku w off topicu viewtopic.php?f=3&t=2390&st=0&sk=t&sd=a
""yhhmm o kurcze to muszę większą budę kupić...." albo "hmmm no ja go wezmę, ale jak na pewno blizny nie będą mocno widoczne" podobało mi się jeszcze "no tak, ale co jak on będzie ujadał przy budzie" to mnie się odechciewa wszystkiego 
Chowaj się zdrowo pieseczku. 
