To ja Redi, nareszcie jestem kochany! :)))

przez **kerovynn** » 2010-05-12, 12:30

Ja tam poproszę o więcej, DUŻO WIĘCEJ takich opowieści. jak ja lubię takie historie czytać..... sam mniód :-D

przez **Tess** » 2010-05-12, 12:35

Biorąc pod uwagę, że Niuniuś nasz na spacerach też głuchnie i rusza w długą muszę wypróbować Twoją metodę! Ostatnio go goniłam w galopie prze póltora kilometra. W końcu wysłałam za nim Milunię, która go dogoniła i kiedy ja zdyszana dobiegłam do psów wspólnie i w porozumieniu tarzali się w błocie...
Redi wyglada po prostu kwitnąco. Aż serce rośnie, kiedy się czyta taki wpis. Trzymam kciuki za dalsze akcje wychowawcze :mrgreen:

przez MB » 2010-05-12, 12:36

A tą sofą to się nie przejmuj tak bardzo :mrgreen:

Nauczył się o co chodzi z tym "do mnie" , to i do czego służy sofa załapie :lol:

Fajnie się tam macie razem :-)

przez **Roxanka** » 2010-05-12, 12:38

Poczytałam, pośmiałam się i od razu humorek mi sie poprawił :-D

Prosimy o ciąg dalszy opowieści :-)

przez **Julian** » 2010-05-12, 13:34

Redi ma bardzo dużo szczęścia ,że trafił do was,z tego co piszesz rewelacyjnie go wychowujesz,trochę czasu i psina pozna sofę jak każdy bernuś.Powodzenia!

przez **annasm** » 2010-05-12, 16:16

Czekam na ciąg dalszy...

przez **ElzaMilicz** » 2010-05-12, 17:28

Cała Aga

przez **Przemo** » 2010-05-12, 18:27

No no super.

Jesli chodzi o ucieczki....
czklowieka
to ta metoda jest wspaniala.
I do zabawy
I do zmuszenia psa do przyjacia.

Zadko chodze z bera na dlugie spacery.
Spuszczam ja i ide przed siebie a pies zamna lub przedemna.
Tak apropo niewiem jak nauczylem psa zeby szedl zamna.
Wracajac do tematu.
Niewiem w jakich sytuacjach czy zmeczenie czy jakis zapach czy dzwiek
Czasami staje i stoi. Ja sie oddalam. A ona dalej stoi.
Ja ide i czasami sie zatrzymuje by zobaczyc co sie zamna dzieje.
Pies dalej stoi.
No to ja wlaczam turbo i oddalam sie od niej.
Jaka reakcja?
No jasne. Pies wlacza turbo i biegiem zamna.
Cos chyba w tym jest.

przez **Milla** » 2010-05-12, 19:59

Gdyby wszyscy właściciele bernów tak pisali, to nie dość że chodziłabym z ciągłym uśmiechem na twarzy :-D

to jeszcze nie mogłabym się oderwać od komputera. :mrgreen:

Ja jestem za długim pisaniem 8-)

pod warunkiem że autor potrafi tak wspaniale pisać :-)

przez **Wydra** » 2010-05-12, 21:15

To ,że Redi się zmienia to widać :-D

Aga! pisz jak najczęściej,bardzo lubię czytać Twoje teksty.Już nie mogę się doczekać aby Was poznać i posłuchać Twoich opowieści nie tylko o Redim ;-)

przez **Bunia** » 2010-05-12, 22:51

Ja też lubię czytać teksty Agnieszki :-D

.
A Redi - to nie ten sam pies , widać jak się zmienia. Agnieszko podziwiam Twoją cierpliwość i wytrwałość w wychowywaniu jeszcze jednego dziecka :mrgreen:

.
A kaczuszka to chyba ulubiona zabawka bernów bo mój Benuś też uwielbia męczyć kaczkę :mrgreen:

.
Pozdrowienia dla całej rodzinki :-D

.

przez **Danka2208** » 2010-05-18, 00:03

Siedzę na tym forum od jakiegoś czasu i czytam posty, aby jak najwięcej się dowiedzieć o tych kochanych pluszakach (mam nadzieję że w wakacje zostanę właścicielka takiego pluszaka), ale opowiadania Agnieszki są najlepsze, tych nikt nie pobije.
Agnieszka napisz coś jeszcze bo już nie mogę się doczekać

przez **aga.galin** » 2010-06-09, 10:34

Trochę kurzem zarosło w naszym wątku. Postaram się satysfakcjonujący eseik napisać w weekend, a na razie króciutko, co nam się na spacerze przytrafiło, bo zapomnę, a mi humor skutecznie poprawiło :-D

Więc idziemy sobie spacerkiem z Redim. Łąka, polna droga, pies bez smyczy. W tym samym kierunku co my, idzie starsza pani, trochę szybciej niż my, więc w pewnym momencie zrównuje się z nami, idzie drugą stroną drogi, pies dalej biega luzem - raz po lewej, raz po prawej. Nagle ona do nas krzyczy:
- Gryzie?
- Nie!
- Bo ja też mam psa i on akurat gryzie!
A mój Marcin na to:
- To pewnie małego ma Pani pieska?
- Acha...
- I pewnie dużo szczeka?
- Acha...
- I pewnie zaczepia obcych?
- No tak...
- I widzi Pani? A nasz jest duży i ma to w dup..., bo niczego nie musi nikomu udowadniać? :mrgreen:

- No patrz Pan, że ja na to nie wpadłam.

Wczoraj na wieczornym spacerku. Redi biega po naszej łączce, za płotem w ogrodzie zaczepia nas młoda kobieta z malutkim dzieckiem na rękach:
- Przepraszam, czy nie uciekł Pani przypadkiem pies?
Patrzę głupio, może nawet trochę tępo i odpowiadam, że nie. A pani:
- A może jednak? - i dodaje zachęcająco - tak ostatnio?
- Wie Pani, pies jest w domu, wychodzimy na smyczy, na łące spuszczamy, żeby pobiegał i na smyczy wracamy do domu. No sądzę, że raczej bym zauważyła ten fakt. A co się w ogóle stało?
I pani opowiada, jak to w długi weekend pies (niby nasz) wdarł się przez płot do ich ogrodu i tak strasznie ich kotka pogonił, i takiego jazgotu narobił, że jej dziecko obudził, i poza tym to akt wandalizmu był, i oni do wieczora biedni w domu czekali, aż mąż wrócił i delikwenta siłą z ich ogrodu wyprosił. Do tego, co podkreśliła, najbiedniejszy to był ten kotek nieszczęsny.
A teraz puenta. Po wysłuchaniu całej tej historii, pani patrzy na naszego psa (bo ja stoję przy płocie z nią, a pies - jak ja stoję - nie biega, tylko siada przy mojej nodze i czeka - i teraz też grzecznie siedzi - istny anioł ;-)

) i rzecze do mnie tymi słowy:
- Wie Pani, teraz to ja już sama nie jestem pewna, czy to był on, bo chyba tamten nie miał białego na brzuchu, ale też labrador, na pewno... :mrgreen:

Pozdrawiam :-D